Za dawnej komuny puścili w telewizji mocny film na tematy irlandzkie: "Niepotrzebni mogą odejsc".

Prosiak, furtka w chlewie była uchylona...?!

Na podstawie tych wydarzeń w 2008 powstał wielokrotnie nagradzany film Głód (Hunger) w reżyserii Steve’a McQueena

Tego Steve McQueena?

Polecam wspomnienia więzienne Sandsa "Jeden dzień w moim życiu". W Polsce wydane przez "Przedświt" w 1990 r.

Myślę, że tajne służby jej królewskiej mości miały niezłą bekę porównując strajk głodowt Sandsa z cierpieniami więzionych opozycjonistów w Polsce. 

Więzienie Maze w Belfaście nie było jak sanatorium. Trudno, żeby muzeum urządzone tam kilka lat temu oddawało klimaty więzienne z lat 70-tych i 80-tych. Pewnie, że Brytyjczycy czasem musieli tam wsadzić jakichś lojalistów, albo swoich konfidentów w IRA i tym dwóm grupom pewnie wielka krzywda się nie działa. Ale z autentycznymi republikanami było inaczej. 

Cytaty z dziennika Sandsa (ostrzegam, nie będą to sanatoryjne klimaty, lepiej nie czytać przy jedzeniu):

"Podłogę celi - wilgotną i miejscami lepką - pokrywały sterty śmieci. (...) Czułem ciężki i zastały smród ekskrementów i moczu. "

"...cały czas deszcz ciosów spadał na moje nagie ciało. Zwijałem się z bólu. Przy każdym kolejnym ciosie trzymali mnie coraz mocniej. Twarz rozbili mi o stół i tak już usmarowany krwią. Oszołomionego i rozbitego ściągnęli mnie ze stołu i pozwolili opaść na ziemię. W pierwszym odruchu ręcznik, który leżał obok, okręciłem sobie wokół pokrwawionych bioder. Znowu wykręcili mi ręce i zawlekli do drugiego skrzydła. Po drodze zdążyłem dostrzec, jak jednego z moich towarzyszy bito i ciągnięto do stołu, w tle kogoś innego kopniakami wyrzucano z celi. "

"Nigdy nie zapomnę ranka, gdy po przebudzeniu zobaczyłem, że jestem cały w białych, wijących się robakach. Łaziły po moim nagim ciele, ukrywały się w brodzie i włosach. Ogarnęło mnie obrzydzenie, a w pierwszej chwili nawet strach. Ale w końcu i do nich się przyzwyczaiłem, dzieląc z nimi celę. W nocy słyszałem, jak poruszają się po podłodze; nieustanny szmer, gdy zbliżały się do materaca. W cieple, w środku materaca, przemieniały się w podobne do jajeczek twarde kokony, z których miały wykluć się muchy. Gdy w ciemnościach stąpałem po podłodze, ciągle słyszałem trzask miażdżonych kokonów. Ale dopiero ostateczny produkt miał stać się prawdziwie dokuczliwy - tysiące spasionych much przywierających do ścian i sufitu, bez przerwy przeszkadzających i dokuczliwych."

"Dezynfekcja - już ją poczułem - potwornie silny i niebezpieczny detergent o zapachu amoniaku. Klawisze polewali nim korytarz i wlewali przez szpary do cel. Podszedłem do drzwi i zaryzykowałem przyłożenie oka do szpary - bardzo to głupi i niebezpieczny pomysł, jedna kropla płynu mogłaby natychmiast wypalić mi oko. (...) W pomieszczeniu bez okna płyn dezynfekujący działa jak gaz łzawiący, powodując ból oczu, gardła, nosa i napady mdłości. (...) Usłyszałem świst i pod drzwiami zauważyłem zielonkawy płyn. Poczułem gryzące wyziewy i zacząłem kasłać i krztusić się. (...) Woda rozcieńczy płyn dezynfekujący - wiedziałem o tym, ale wiedziałem również, że to musi potrwać. Woda ciągle się wlewała, aż wreszcie klawisz poszedł dalej. Ciągle kasłałem i plułem, ale wyziewy nie były tak gryzące. Usłyszałem jak obok Sean gwałtownie wymiotuje."

O strasznych warunkach higienicznych w celach republikańskich więźniów, wspominał też Tomás Ó Fiaich, arcybiskup Armagh, który odwiedził więźniów w 1978 roku. Jasne, że warunki były skutkiem przyjętych przez ludzi IRA form protestu i Brytyjczycy zaczęliby ich traktować jak zwykłych więźniów, gdyby tylko zgodzili się ubrać więzienne stroje. Ale republikanie nie chcieli być traktowani jak kryminaliści.

https://en.wikipedia.org/wiki/Dirty_protest